دلواپسان قرارداد نفتی زمان زنجانی و گم شدن دکل کجا بودند؟
شمع‌هایی که در دولت احمدی‌نژاد روشن نشد
روزنو :در روز کودتای 28 مرداد عده‌ای در مقابل وزارت نفت به نشانه اعتراض نسبت به قراردادهای نفتی جدید دولت یازدهم شمع روشن کردند. این درحالی است که فساد‌ها‌ی گسترده‌ای در دوران احمدی نژاد نظیر ماجرای دکل گمشده، بدهی‌ها‌ی بابک زنجانی و... رخ داد که آنها در مقابل آنها سکوت کردند
در روز کودتای 28 مرداد عده‌ای در مقابل وزارت نفت به نشانه اعتراض نسبت به قراردادهای نفتی جدید دولت یازدهم شمع روشن کردند. این درحالی است که فساد‌ها‌ی گسترده‌ای در دوران احمدی نژاد نظیر ماجرای دکل گمشده، بدهی‌ها‌ی بابک زنجانی و... رخ داد که آنها در مقابل آنها سکوت کردند
به گزارش روز نو؛ چهارشنبه شب خبرگزاری‌ها از تجمع عده‌ای از دانشجویان عدالت خواه (!)در اعتراض به عدم اصلاحات اساسی در قراردادهای جدید نفتی خبر دادند. گویا این دانشجویان برای اعتراض‌شان نسبت به این قراردادها زیر تابلوی وزارت نفت رفته‌اند و در آنجا شمع روشن کرده‌اند. آنطور که در خبرها آمده تمام هم و غم این دانشجویان از این اقدام مخابره این پیام به مسئولین بوده که استقلال کشور در این قراردادها در خطر است، همچنین آنها بر این تاکید داشته اند که دولت بدون شنیدن نظر کارشناسان و متخصصان، قراردادی را با شرکتهای نفتی امضا نکند.
یکی از دانشجویان معترض در این تجمع معتقد است: «در این قراردادها، میدان‌های نفتی ما به مدت 25 تا 30 سال در اختیار شرکتهای نفتی خارجی قرار می‌گیرد و این یعنی ایران حتی در سطحی پایین‌تر از کشوری مانند عربستان سعودی قرار خواهد گرفت و عملا به دوران پیش از مصدق و استعمار منابع نفتی‌مان توسط انگلیسی‌ها و شرکتهای خارجی بازمی‌گردیم. این خطر بزرگ این سرمایه ملی را تهدید می‌کند و لازم است با نگاه کارشناسانه و به دور از اقدام عجولانه طی یک کار کارشناسی شده، در اولین گام منافع ملی را مدنظر قرار داده و قراردادهای تلخی همچون کرسنت دوباره در وزارت نفت تکرار نشود.»
باید دید که آیا هدف واقعی این دوستان از انجام چنین اعتراضی واقعا دلسوزی برای استقلال ایران وجلوگیری از نفوذ بیگنانگان بوده است یا آنکه به دنبال هدفی جز این بوده‌اند.
اگر تنها کمی به گذشته برگردیم، به مسائل و مشکلاتی خیلی مهم تر و بزرگتر برمی‌خوریم که در آن دانشجویان عدالت خواه ما به آن هیچ واکنشی نشان نداده‌اند، در ادامه به لیستی طویل از فسادهایی که در دوران احمدی نژاد در حوزه نفتی اتفاق افتاد اشاره می‌کنیم.
بازهم احمدی نژاد
اولین و مهم‌ترین آن قضیه بابک زنجانی و قصه ادامه دار بدهی‌ها‌ی او به وزارت نفت است، بدهی‌ای که گفته می‌شود دو میلیارد و هفتصد میلیون دلار ارزش دارد و وزارت نفت هنوز که هنوزه به دنبال بازپس‌گیری آن است.
دکل‌ها‌یی که گم شد
بعد از بابک زنجانی به مسئله دکل‌ها‌ی گم شده در دوران احمدی نژاد می‌رسیم که در جریان آن 87 میلیون دلار از پول‌های کشور مثل همان دکل‌ها از بین رفت و نه دکلی به دست کشور رسید و نه پول رفته به کشور بازگشت.
صندوق بازنشستگی نفت
سومین تخلفی که مربوط به وزارت نفت می‌شود؛ برداشت‌های غیرقانونی از صندوق بازنشستگی نفت است که در جریان آن آقای ف.ف رئیس شرکت سرمایه‌گذاری این صندوق، فقط در زمان مدیریت قبلی بر پالایشگاه «ج»، مبلغ 400میلیارد تومان را معلوم نشده کجا هزینه کرده است(!) و پرونده وی در مسند جدید نیز در حال بررسی است. این فرد، از نزدیکان رئیس سابق یک شرکت خودروسازی معروف است که در زمان ریاست پدرزنش به این وزارتخانه راه یافته و در پالایشگاه «ج» (یکی از چندین پالایشگاه متعلق به صندوق بازنشستگان وزارت نفت) صاحب کرسی مدیریت شده است.
به لیست بالا باید سه برابر شدن مبلغ قراردادهای توسعه میادین نفتی
- به جا گذاشتن بدهی 56میلیاردی برای وزارت نفت
- به جا گذاشتن بدهی مالیاتی چند ده میلیاردی به وزارت نفت
- افزایش 100هزار نفری پرسنل وزارت نفت و شرکتهای وابسته به آن
- صادرات نفت از طریق برخی مراکز بدون بازگشت درآمد آنها به وزارت نفت
- گران تمام کردن کلیه پروژههای نفتی
- دریافت‌های بیشتر از عملکرد در پروژههای نفتی و گازی بدون رشد و توسعه کارها و. .. را اضافه کنیم.
اما اگر همه اینها را کنار بگذاریم و باور کنیم که همه دانشجویان ما برای نفع و منفعت کشور اعتراض کرده‌اند و کارهای آنها هیچ ارتباطی با بازی‌های سیاسی که ضد دولت انجام می‌شود ندارد باید بگوییم که آنها به چه چیزی معترض‌اند و آیا در این باره تحقیقی کرده‌اند یا خیر؟
آلبرت بغزیان کارشناس مسائل اقتصادی در این رابطه به آفتاب یزد می‌گوید: «افرادی که نسبت به این قراردادها ایراد می‌گیرند به مورد خاصی اشاره نمی‌کنند هر چند که این قراردادها هنوز عمومی نشده و خیلی‌ها به آن دسترسی ندارند بنابراین درباره اینکه آیا بندی از این قراردادها به منافع ملی کشور لطمه می‌زند و دست خارجی‌ها را
باز می‌کند، نمی‌توان قضاوت کرد. با توجه به آنچه
گفته شده است، می‌توان اینگونه برداشت کرد که نگرانی‌ها از دوجنبه است، یکی بحث هزینه‌ها و آنکه آیا هزینه‌هایی که در این قراردادها وجود دارد قابلیت کنترل از سوی کارفرمای ایرانی را دارد یا اینکه هزینه‌ها ممکن است بالاتر از قبل شارژ شود.
نگرانی دوم بحث مالکیت میدانی است که آیا با این قراردادها مالکیت ایران به خطر می‌افتد یا خیر. اینکه کدام بخش از قرارداد، آن را به خطر می‌اندازد جای تامل دارد. این که فقط ایراد گرفته شود نمی‌تواند ملاکی باشد بر اینکه این قراردادها اصلاح شود و هرچه وقت بگذرد فرصت برای توسعه میادین ما از بین می‌رود.»
در اینکه این اعتراضات با چه هدفی انجام شده است و با آنچه که در این گزارش ذکر شد می‌توان فهمید که این اعتراضات دارای اهدافی جز نگرانی برای به خطر افتادن استقلال کشور است و اگر این آقایان آنقدر نگران وضعیت کشورشان هستند چرا در آن زمان اعتراضی نکردند.
*آفتاب يزد
به گزارش روز نو؛ چهارشنبه شب خبرگزاری‌ها از تجمع عده‌ای از دانشجویان عدالت خواه (!)در اعتراض به عدم اصلاحات اساسی در قراردادهای جدید نفتی خبر دادند. گویا این دانشجویان برای اعتراض‌شان نسبت به این قراردادها زیر تابلوی وزارت نفت رفته‌اند و در آنجا شمع روشن کرده‌اند. آنطور که در خبرها آمده تمام هم و غم این دانشجویان از این اقدام مخابره این پیام به مسئولین بوده که استقلال کشور در این قراردادها در خطر است، همچنین آنها بر این تاکید داشته اند که دولت بدون شنیدن نظر کارشناسان و متخصصان، قراردادی را با شرکتهای نفتی امضا نکند.
یکی از دانشجویان معترض در این تجمع معتقد است: «در این قراردادها، میدان‌های نفتی ما به مدت 25 تا 30 سال در اختیار شرکتهای نفتی خارجی قرار می‌گیرد و این یعنی ایران حتی در سطحی پایین‌تر از کشوری مانند عربستان سعودی قرار خواهد گرفت و عملا به دوران پیش از مصدق و استعمار منابع نفتی‌مان توسط انگلیسی‌ها و شرکتهای خارجی بازمی‌گردیم. این خطر بزرگ این سرمایه ملی را تهدید می‌کند و لازم است با نگاه کارشناسانه و به دور از اقدام عجولانه طی یک کار کارشناسی شده، در اولین گام منافع ملی را مدنظر قرار داده و قراردادهای تلخی همچون کرسنت دوباره در وزارت نفت تکرار نشود.»
باید دید که آیا هدف واقعی این دوستان از انجام چنین اعتراضی واقعا دلسوزی برای استقلال ایران وجلوگیری از نفوذ بیگنانگان بوده است یا آنکه به دنبال هدفی جز این بوده‌اند.
اگر تنها کمی به گذشته برگردیم، به مسائل و مشکلاتی خیلی مهم تر و بزرگتر برمی‌خوریم که در آن دانشجویان عدالت خواه ما به آن هیچ واکنشی نشان نداده‌اند، در ادامه به لیستی طویل از فسادهایی که در دوران احمدی نژاد در حوزه نفتی اتفاق افتاد اشاره می‌کنیم.
بازهم احمدی نژاد
اولین و مهم‌ترین آن قضیه بابک زنجانی و قصه ادامه دار بدهی‌ها‌ی او به وزارت نفت است، بدهی‌ای که گفته می‌شود دو میلیارد و هفتصد میلیون دلار ارزش دارد و وزارت نفت هنوز که هنوزه به دنبال بازپس‌گیری آن است.
دکل‌ها‌یی که گم شد
بعد از بابک زنجانی به مسئله دکل‌ها‌ی گم شده در دوران احمدی نژاد می‌رسیم که در جریان آن 87 میلیون دلار از پول‌های کشور مثل همان دکل‌ها از بین رفت و نه دکلی به دست کشور رسید و نه پول رفته به کشور بازگشت.
صندوق بازنشستگی نفت
سومین تخلفی که مربوط به وزارت نفت می‌شود؛ برداشت‌های غیرقانونی از صندوق بازنشستگی نفت است که در جریان آن آقای ف.ف رئیس شرکت سرمایه‌گذاری این صندوق، فقط در زمان مدیریت قبلی بر پالایشگاه «ج»، مبلغ 400میلیارد تومان را معلوم نشده کجا هزینه کرده است(!) و پرونده وی در مسند جدید نیز در حال بررسی است. این فرد، از نزدیکان رئیس سابق یک شرکت خودروسازی معروف است که در زمان ریاست پدرزنش به این وزارتخانه راه یافته و در پالایشگاه «ج» (یکی از چندین پالایشگاه متعلق به صندوق بازنشستگان وزارت نفت) صاحب کرسی مدیریت شده است.
به لیست بالا باید سه برابر شدن مبلغ قراردادهای توسعه میادین نفتی
- به جا گذاشتن بدهی 56میلیاردی برای وزارت نفت
- به جا گذاشتن بدهی مالیاتی چند ده میلیاردی به وزارت نفت
- افزایش 100هزار نفری پرسنل وزارت نفت و شرکتهای وابسته به آن
- صادرات نفت از طریق برخی مراکز بدون بازگشت درآمد آنها به وزارت نفت
- گران تمام کردن کلیه پروژههای نفتی
- دریافت‌های بیشتر از عملکرد در پروژههای نفتی و گازی بدون رشد و توسعه کارها و. .. را اضافه کنیم.
اما اگر همه اینها را کنار بگذاریم و باور کنیم که همه دانشجویان ما برای نفع و منفعت کشور اعتراض کرده‌اند و کارهای آنها هیچ ارتباطی با بازی‌های سیاسی که ضد دولت انجام می‌شود ندارد باید بگوییم که آنها به چه چیزی معترض‌اند و آیا در این باره تحقیقی کرده‌اند یا خیر؟
آلبرت بغزیان کارشناس مسائل اقتصادی در این رابطه به آفتاب یزد می‌گوید: «افرادی که نسبت به این قراردادها ایراد می‌گیرند به مورد خاصی اشاره نمی‌کنند هر چند که این قراردادها هنوز عمومی نشده و خیلی‌ها به آن دسترسی ندارند بنابراین درباره اینکه آیا بندی از این قراردادها به منافع ملی کشور لطمه می‌زند و دست خارجی‌ها را
باز می‌کند، نمی‌توان قضاوت کرد. با توجه به آنچه
گفته شده است، می‌توان اینگونه برداشت کرد که نگرانی‌ها از دوجنبه است، یکی بحث هزینه‌ها و آنکه آیا هزینه‌هایی که در این قراردادها وجود دارد قابلیت کنترل از سوی کارفرمای ایرانی را دارد یا اینکه هزینه‌ها ممکن است بالاتر از قبل شارژ شود.
نگرانی دوم بحث مالکیت میدانی است که آیا با این قراردادها مالکیت ایران به خطر می‌افتد یا خیر. اینکه کدام بخش از قرارداد، آن را به خطر می‌اندازد جای تامل دارد. این که فقط ایراد گرفته شود نمی‌تواند ملاکی باشد بر اینکه این قراردادها اصلاح شود و هرچه وقت بگذرد فرصت برای توسعه میادین ما از بین می‌رود.»
در اینکه این اعتراضات با چه هدفی انجام شده است و با آنچه که در این گزارش ذکر شد می‌توان فهمید که این اعتراضات دارای اهدافی جز نگرانی برای به خطر افتادن استقلال کشور است و اگر این آقایان آنقدر نگران وضعیت کشورشان هستند چرا در آن زمان اعتراضی نکردند.
*آفتاب يزد
