نابلدی معلمان در روش تشویق نسل عمود پرواز / تا حقوق ها مناسب نباشد از ابتکار خبری نیست

یک جامعه شناس گفت: معلم ها به دلیل نداشتن حقوق مناسب و داشتن مشکلات عدیده در زندگی نمی توانند برای تشویق دانش آموزان از روش های خلاقانه، ابتکاری و نوین استفاده کنند.

، این روزها ابداع معلمان برای ارتباط بیشتر با دانش آموزان در کشورهای پیشرفته فضای مجازی را در نوردیده است. در مقابل معلمان ایرانی آنقدر با مشکلات عدیده دست و پنجه نرم می کنند که اکثرا از تشویق دانش آموزان باز مانده اند.

تشویق و تنبیه دانش آموزان در اخلاق اجتماعی آنها تاثیر به سزایی دارد.

بهرام بیات، جامعه شناس در مورد تشویق و تنبیه دانش آموزان به خبرنگار اجتماعی رکنا تاکید کرد: تنبیه و تشویق دو روی یک سکه و لازم و ملزوم هستند. به اندازه تشویق باید تنبیه هم وجود داشته باشد، اما شکل و شمایل تنبیه متفاوت است. زمانی با ترکه و چوب تنبیه می کردند و چه بسا بسیاری از افرادی که به جایی رسیده اند ناشی از این تنبیه ها بود. بنابراین تنبیه اصل و قاعده روانشناختی و تربیتی است و باید سرجای خودش باشد. تنبیه در هر عصری متفاوت است. امروزه یک بی توجهی و عدم تشویق از طرف معلم ممکن است اثرات بالاتر از ترکه داشته باشد. البته نباید افراط و تفریط در هیچ کدام باشد.

او با اشاره به این که تشویق پاداشی است که انگیزه لازم را به دانش آموزان می دهد، افزود: معمولا تشویق امید را افزایش می دهد و انگیزه لازم برای پیشرفت دانش آموز را در خود دارد و تلاش دانش آموزان برای رسیدن به اهدافشان را مضاعف می کند.

این جامعه شناس تاکید کرد: در کشور ما مکانیزم و سازگار تشویق و تنبیه متناسب با شرایط روحی و تربیتی دانش آموزان نداریم. واقعیت این است که نسل جوان امروز نسل سرعت، هلی کوپتری، ریموتی و عمود پرواز است. برای عمود پرواز بودن انگیزه و توان بسیار زیادی نیاز است. نسل قدیم مانند هواپیما بودند که برای اوج گرفتن باید چند دقیقه ای در زمین حرکت کرده و اوج بگیرد. در گذشته کتک، چوب و ترکه به عنوان تنبیه و نمره و... برای تشویق جواب می داد. اما نسل عمودپرواز حوصله و فرصت پیشرفت در لحظه را می خواهند. تشویق هایی مانند احساس برجسته شدن، هویت بخشی و احساس بلوغ در نسل جدید به ویژه در مقاطع بالاتر از دبستان تاثیر بسزایی دارد.

بیات با اشاره به نظام تربیتی افزود: مدتی دانشگاه های تربیت معلم تعطیل و افرادی را به عنوان معلم استخدام شدند که از دانشگاه های معمولی درس می خواندند. این معلم ها آموزش و سواد را آموخته بودند در حالی که برای معلمی و اداره یک مدرسه باید تمامی رشته روانشناسی، جامعه شناسی، تربیتی، انسان شناسی و ذائقه شناسی و... را پشت سر بگذارند. این موضوعات مغفول مانده و از این ظرفیت معجزه گر (تشویق و تنبیه کنار یکدیگر) به اجرا بگذاریم.

نکته مهم تر این است که وقتی معلم ها انگیزه لازم را ندارند و حقوق مناسبی نداشته و در زندگی با مشکلات عدیده ای روبرو است، نمی توان از آنها انتظار داشت که در حوزه تشویق بتواند از روش های خلاقانه، ابتکاری و نوین استفاده کند. مشکل در تشویق کننده هاست که بخش قابل توجهی از آنها در پیچ و خم زندگی گرفتارند.